مهمان

این شعر  رو  تقدیم میکنم به همه دوستان عزیز :

من از سکوت و سیاهی چقدر  بیزارم

سحر  بیا که برایت همیشه بیدارم

هوا و آینه و گل ، و غنچه ها در خواب

نسیم  عطر تو را می برد سوی مهتاب

شبی که خانه من هم ستاره باران شد

تو آمدی و بهارم دوباره مهمان شد

یگانه ساکن قلبم شدی  بمان با من

سرود روشن امید را بخوان با من

دوای درد منی ای زلال رویایی

مرا رها کن ازین کوچه های تنهایی