حکایت دوستی و چای !

نمی دانم نویسنده این متن کیست. اما ... متن زیباییست:   

 ۱- دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه ایست. هول هولکی و دم دستی. این دوستی ها برای رفع تکلیف خوبند  اما خستگی ات را رفع نمی کنند. این چای خوردن ها دل آدم را باز نمی کند. خاطره نمی شود .فقط از سر اجبار می خوریشان که چای خورده باشی. به بعدش هم فکر نمی کنی !

۲- دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجی است . پر از رنگ و بو. این دوستی ها جان میدهد برای مهمان بازی.برای تعریف کردن لطیفه های خنده دار. برای فرستادن اس ام اس های صد تا یک غاز. برای خاطره های ِ دم دستی. اولش هم حس خوبی به تو می دهند. این چای زود دم خارجی را می ریزی در فنجان بزرگ. می نشینی با شکلات فندقی می خوری و فکر می کنی که خوشحال ترین آدم روی زمینی. فقط نمی دانی چرا باقی مانده چای که مانده در فنجان بعد از یکی دوساعت می شود رنگ قیر. یک مایع سیاه و بدبو که چنان به دیواره فنجان رنگ می دهد که انگار در آن مرکب چین ریخته بودی نه چای .

اما
۳- دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است.
باید نرم دم بکشد. باید انتظارش را بکشی. باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی. باید صبر کنی. آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی. باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک. خوب نگاهش کنی. عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی.

 

دوست من سلام !

پ.ن:
این یه پست قدیمی بود که تعداد معدودی از دوستان قدیمی تر اونو خونده بودن.عذر خواهی منو پیشاپیش بپذیرن لطفا .