حکایت تلخ مایی که ماییم

چندروز پیش یکی از دوستام ایمیلی برام فرستاده بود با این محتوا :

یه جوان‌آمریکایی اومده بوده ایران و کلی عکس آماتوری هم گرفته و رفته اونجا گذاشته توی وبلاگش.کلی از آمریکایی ها هم اومده بودن زیر عکساش کامنت گذاشته بودن که وای این دختر ایرانی چقدر خوشگله و اون پسر ایرانی چقدر خوشتیپه و کشورشون چقدر زیباست و وای چقدر امکانات و زیبایی توی کشورشون هست و ما چقدر در مورد ایران اشتباه فکر می کردیم و... بعد هم چندتا ایرانی اومده بودن و کامنت گذاشته بودن و کلی به هم فحش داده بودن و تهدید و چرت و پرت و اراجیف...

وقتی داشتم عکسها رو می دیدم و کامنتاشو می خوندم یهو حس کردم یه حس بزرگ خجالت داره روی شونه من سنگینی می کنه . چرا من ایرانی با خودم و هم وطنم اینجوری ام ولی غریبه ها هم با خودشون هم با بقیه اینجوری...

چرا 95 درصد گوشی های ما ایرانیا رمز داره اما 95 درصد گوشی خارجیا بدون رمزه ؟

چرا فقط ماییم که هر کدوممون 6 تا ایمیل و سه تا خط و ده جور و ده جا رمز و پسوورد داریم؟

چرا فقط ماییم که مجبووووووریم هی کامنت هامونو رمز دار کنیم ؟ دو روز باز می ذاریم هر آدم سبکی میاد و اینجارو با دفترچه خاطرات شخصی و خاله زنکی و فضولانه ی ! خودش اشتباه می گیره . چرا بلد نیستیم به حریم دیگران احترام بذاریم تا طرفمون هم هی نگران رفتارای زشت ما نباشه و هی مجبور نشه گارد بگیره؟ چرا انقدر نسبت به هم حس نا امنی و بی اعتمادی داریم ؟؟؟؟داریم چه می کنیم با خودمون؟ البته واضحه که عکس العمل ها بخاطر رفتاریه که داریم می بینیم اما...

از همه چیز خودمون خسته شدم دیگه بخدا.

چرا ما نمی فهمیم آرامش یعنی چی ؟